چون تا شب دانشگاه موندم، مجبور بودم که برای مسائل امنیتی، با ماشین دانشگاه بیام خونه. خلاصه اینکه تا نزدیکای ده معطل شدم. تا رسیدم خونه شد ده و ربع و دیگه نمی‌شد برا خرید بیرون رفت. حسابی گشنه بودم ولی تازه فهمیدم که هیچی برا خوردن تو خونه پیدا نمی‌شه. البته علت اصلیش این بود که رفته بودم پرینستون و تمام چیزایی که برا خوردن داشتم فاسد شده بود یا از تاریخش گذشته بود که من نمی‌تونستم ریسک کنم و بخورم. خواستم تن ماهی بخورم دیدم نون نداریم. خواستم نیمرو بخورم، دیدم بازم نون نیست. خواستم پلو بپزم دیدم روغن یادم رفته بخرم. خلاصه اینکه جاتون خالی بود که با هم آشغال بخوریم. به ناچار مجبور به انتخاب بین چیپس (آخرین ذرات باقیمانده از اولین خرید) و بیسکویت شدم. البته که چیپس رو انتخاب کردم (مخصوصاً اینکه اینجا روی چیپس، سس مخصوص اون چیپس رو هم می‌دن). بعدش یادم افتاد که میوه تو یخچال هست. خوشبختانه گلابیه هنوز سالم بود و فکر می‌کنم تا حدی جبران آشغال قبلی رو کرد (وقتی گلابی رو خوردم یادم افتاد که نشسته بودمش!). ولی فردا باید حتماً برم خرید: نون، روغن، نمک و...

یکی دیگه از مشکلات آمریکا اینه که سوپرمارکت‌های غول و بزرگ، سوپرهای کوچیک رو خورده‌ن. به عبارت دیگه نمی‌تونین اینجا سوپر کوچیک (مثه همونی که سر هر کوچه‌ای تو ایران هست و اخیراً یکی هم روبه‌روش باز شده) پیدا کنین. علتش هم اینه که قیمتای سوپرهای بزرگ خیلی خیلی بهتره و مردم هم همه از اون بزرگا خرید می‌کنن. (به این می‌گن خود نظام سرمایه‌داری!) خلاصه اینکه برای یه خرید ساده (که حتی حاضرم یکی دو دلار بیشتر پول بدم) مجبورم کلی راه برم که برسم به یه سوپرمارکتی که همه‌چی توش هست!

حرف از خورد و خوراک شد یه چیزی به ذهنم رسید. از رژیم غذایی خودم اینجا، یاد شعر "عمله دسته دسته" می‌افتم. آخه اینجا آیس‌تی به مراتب بیشتر از آب می‌خورم! مخصوصاً اینکه چند وقت پیش تونستم تو یه حراجی، بهترین نوع آیس‌تی رو به قیمت خیلی کمی بخرم. (بگذریم از اینکه بیست کیلو آیس‌تی رو به چه بدبختی‌ای به خونه رسوندم!) آب فقط برای آخر شبه بعد از مسواک زدن (که دیگه نمی‌شه آیس‌تی خورد).

راستی اینجا، بخش عمده‌ی استفاده‌ای که از زبان فارسی می‌کنم به صورت نوشته‌هایی که جلو چشمتونه!