می‌دونم که دوست‌هات رو نمی‌بینی، می‌دونم که فارسی حرف نمی‌زنی، می‌دونم که شب‌‌ها هر چه‌قدر هم که خسته باشی درست خوابت نمی‌بره، می‌دونم که نمی‌تونی غذایی که می‌خوای بخوری، می‌دونم که...

می‌دونم که زندگی اینجا از خیلی نظرها واقعاً سخته برات، ولی دلم می‌خواد یه چیزایی رو بهت یادآوری کنم.

دارم اینا رو اینجا می‌نویسم، چون خیلی زودتر از اونی که فکرشو کنم داری فراموششون می‌کنی.

یادت باشه الانی که تو بین سه تا درسی که این ترم داری، نمی‌دونی کدومشون رو بیشتر دوست داری، یه عده مجبورن سر کلاس معارف اراجیف یه احمق رو هفته‌ای سه ساعت تحمل کنن.

یادت باشه وقتی که تام بومن داره به تو فرمول معکوس لاگرانژ رو یاد می‌ده، یه عده منتظرن که از امیرحسین جهانگیر مدار منطقی یاد بگیرن.

یادت باشه که دیگه دودی رو که پنج سال بهش عادت کرده بودی، تو ریه‌هات نمی‌کنی.

یادت باشه که مجبور نیستی قیافه‌ی یه سری آدم مفت‌خوری که وظیفه‌شون گیر دادن به هر کار آدمه رو تحمل کنی.

یادت باشه سمینارهایی که الان این‌قدر دور و برت ریخته که خیلی وقتا حاضر نیستی زحمت پنج دیقه پیاده‌روی رو برای یه کدومشون به خودت بدی، برا خیلیا هر چند ماه یک بار و به زحمت تحمل ترافیک آزادی تا تجریشه.

یادت باشه...