دیشب یه شب خاص، و نقطه‌ی عطفی در زندگی پیتسبورگی من بود!

بعد از تحقیقات بسیار تونستم مکان مورد نظر را در یکی از محله‌های اطراف دانشگاه پیدا کنم، موضوع را با آندره در میان گذاشتم و خوشبختانه اون هم استقبال کرد.

دیروز ظهر آندره اومد خونه‌ی من، ناهار جشن شکرگزاری رو خوردیم و کمی گپ زدیم. آندره با خودش وسایل قهوه‌سازی‌شو آورده بود. (ایتالیایی‌ها در مورد قهوه‌ای که می‌خورن خیلی حساس هستن، آدمایی که به ایتالیا سفر کرده‌ن اصولاً بهترین قهوه‌ی عمرشونو اونجا خوردن و قهوه‌های کشورهای دیگه معمولاً برای ایتالیایی‌ها غیرقابل تحمله) خلاصه رفت تو آشپزخونه و یه کارایی کرد و یه چیزایی رو با هم قاطی کرد. من که خیلی نفهمیدم چی شد، ولی می‌دونم که آخرش چیز خیلی خوبی از کار در اومد.

بعد از قهوه به محل مورد نظر چند بار زنگ زدیم، ولی کسی گوشی را بر نمی‌داشت، خلاصه تقریباً نا امید شده‌بودیم که دیدم موبایلم زنگ می‌خوره. روزای معمول (طبق چیزی که تو سایتشون نوشته بودن) ساعت چهار شروع به کار می‌کنن، ولی دیروز چون تعطیل بود، ساعت شیش شروع به کار کرده‌بودن. خلاصه گفتن که باز هستن و ما با خوشحالی و بدون تلف کردن ثانیه‌ای به سمت اونجا حرکت کردیم.

در طول راه مرتب ذهن آندره رو آماده می‌کردم که خیلی شوکه نشه وقتی می‌رسیم اونجا. اونم راحت با قضیه برخورد می‌کرد و خیلی کنجکاو بود که این موجودی که من ازش حرف می‌زنم چه جور چیزیه.

وقتی رسیدیم، یه نفر اومد و اول کارت شناساییمون رو دید که هیجده سالمون باشه. (آخه زیر هیجده سال رو اونجا راه نمی‌دن)

جاتون خالی خیلی خیلی خوش گذشت. مکان در مقایسه با همتایان ایرانی خودش به مراتب بهتر بود (تو ایران هیچ‌وقت همچین کیفیتی رو در مکان‌های عمومی تجربه نکرده‌بودم!) آندره که مرتب ازم تشکر می‌کرد که با همچین چیزی آشناش کرده‌م! چون بیشتر از این تعریف کردن می‌تونه برا بعضیا بد‌آموزی داشته باشه، در همین حد اکتفا می‌کنم.

از اونجایی که مجبور بودم پیاده خونه برگردم، می‌بایستی اعتدال رو رعایت می‌کردم، ولی واقعاً سنگین بود!

اینجا یه چندتا عکس گذاشته‌م اگه دوس داشتین یه نگاهی بندازین.

پانوشت اول: خیلی فکر بد در موردم نکنین، یه خورده‌ش اشکالی نداره.

پانوشت دوم: پریروز که پیش راوی (استاد راهنما) بودم، بهم توصیه کرد که برم یه خورده استراحت کنم و احتیاج به ریلکس شدن دارم، منم در اجرای فرمانش کوتاهی نکرده‌م! (بگذریم از اینکه وقتی این حرفو بهم زد کلی پیش خودم خجالت کشیدم)

هر کسی لیاقتش یه چیزه...

معنی این جمله لزوماً این نیست که یکی لیاقتش بیشتره، یکی دیگه کمتر.

هر کس خوشحالی رو تو یه چیز می‌بینه، دنبال یه چیزه و...

از یه حرفایی مثل: انسان بودن، اخلاق داشتن، خوب بودن، کار خوب کردن و ... حالم به هم می‌خوره!

یه نظریه‌ای هست که می‌گه، علت اینکه وقتی آدم بدبخت می‌بینی ناراحت می‌شی اینه که در سیر تکامل، این صفت انتخاب شده، به عبارت دیگه، آدمایی که از دیدن آدم بدبخت ناراحت نمی‌شدن در چرخه‌ی تکامل از بین رفته‌ن. شایدم میمونایی که از دیدن میمونای بدبخت ناراحت نمی‌شدن از بین رفته‌ن.

حرفام تکراریه؟

پس حواست باشه که خوشحالیت کجاست.

یه فیلمی هست به اسم The Pursuit of Happyness. یه کتابی هم هست به همین اسم که از روش فیلم رو ساخته‌ن. سرگذشت واقعیه یه آدمیه که تو جوونی جا برا خوابیدن نداشته، ولی الان یکی از پولدارترین آدمای دنیاست. تو این فیلم، خوشحالی پولداری معنی می‌ده.

شاید مساوی دونستن پولداری و خوشحالی برا شما احمقانه به نظر بیاد. ولی... ولی فقط می‌خوام بگم که... ولش کن!

آدما سه دسته‌ن: دسته‌ی اول اونایی که خوشحالیشون رو (خودشون به طور ناخودآگاه و تا حدی هم خودآگاه) تو چیزایی که دارن تعریف می‌کنن و زندگیشون یه جوریه که فقط دنبال چیزایی می‌دون که احتمالاً بش می‌رسن. این‌جور آدما خیلی فکر نمی‌کنن به اینکه چه چیزایی ندارن. دسته‌ی دوم برعکس، همیشه شاکی‌ان از چیزایی که ندارن و فقط در خیالات ممکنه بهش برسن. مثلاً ممکنه به فلان شاهزاده حسودی کنن، یا در حالت‌های متعادل‌تر از شرایط محیط اطراف گله کنن و غر بزنن. و اما دسته‌ی سوم، فقط امیدوارم خدا بشون رحم کنه!

پانوشت: انتظار نداشته باشین که حرفی رو به طور صریح تو این نوشته، یا کلاً تو این وبلاگ بزنم. این نوشته فقط یه درد دل ساده بود، بدون اینکه بخوام... بدون اینکه بخوام... ولش کن!

این چند وقت تا حدی سرگرمیم اینه که ببینم کریسمس یا جشن شکرگزاری کجا می‌شه رفت. البته برا جشن شکرگزاری الان دیگه خیلی دیر شده!

اول به این نیت می‌رم تو سایت Orbitz که قیمت بلیط‌ها رو ببینم، بعد کلاً یادم می‌ره که برا چی اومدم و شروع می‌کنم هی شهرهای مختلف و تاریخ‌های مختلف رو برای مبداٌ و مقصد زدن که ببینم قیمت‌ها چه جوریه.

از نکات جالب اینجا اینه که همیشه بلیط هواپیما هست! یعنی همین الان که اینجا نشستم می‌تونم رو اینترنت برای چند ساعت دیگه به هر جایی بلیط بخرم، بعد پا شم برم فرودگاه، کارت شناسایی نشون بدم و سوار هواپیما شم. تا اونجایی که من دستگیرم شده، بلیط تموم نمی‌شه، فقط گرون‌تر می‌شه. البته نه خیلی شدید. ولی مثلاً اگه آدم دو ماه زودتر اقدام کنه می‌تونه خیلی خیلی ارزون بخره.

دیگه اینکه کلاً بلیط هواپیما اینجا ارزونه (حتی اگه دیر بخری). مثلاً فاصله‌ی تهران تا فرانکفورت تقریباً با فاصله‌ی اینجا تا سانفرانسیسکو برابره، ولی قیمت بلیط اینجا تا سانفرانسیسکو خیلی ارزون‌تره.

حالا اینا رو که بذاریم کنار، اینجا با اتوبوس رفتن گرون‌تر از با هواپیما رفتن تموم می‌شه! یعنی اگه حتی آدم بخواد در آخرین لحظات هم بلیط هواپیما بخره، احتمالاً از بلیط اتوبوس کمتر باید پول بده. البته خوب در مورد مسیرهای خیلی کوتاه (مثلاً دوساعته با اتوبوس) قطعاً این حرف صادق نیست.

حالا که بحث از پرواز شد، بگم که فرودگاهاشون واقعاً بزرگه! مثلاً فرودگاه شیکاگو که من موقع اومدن به پیتسبورگ ازش عبور کردم، تعداد پروازهاش به طور میانگین (بیشتر از دوهزار و پونصد پرواز در روز) دو برابر پر رفت و آمدترین فرودگاه اروپاست.

تو هواپیما معمولاً چیز به درد بخوری برا خوردن نمی‌دن، خودشون هم رو بلیط می‌نویسن که اگه چیزی می‌خواین بخورین با خودتون بیارین، یا اینکه باید تو هواپیما بخرین.

خلاصه این است احوالات ما در ایام پیش از تعطیلات...و نیز پیش از امتحانات!

این سریال یکی از اولین سریال‌هایی بود که کلاً که ندیدم. آخرای سریال تو دوره تابستون افتاده‌بود.

شنبه شب‌ها بچه‌ها تو نمازخونه‌ی خوابگاه جمع می‌شدن منتظر که سریال شروع شه...

روی عکس کلیک کنید.

باید واقعاً یه درسی رو دوست داشته باشی وقتی که انتظار می‌کشی استاد تمرین سری جدید رو تو سایت بذاره.

مگر اینکه

استاد اول ترم تاریخ تحویل همه‌ی سری تمرینا رو مشخص کرده باشه!

پانوشت: از تفاوت‌های عمده‌ی اینجا با ایران اینکه هیچ‌کی سر تاریخ تحویل چونه نمی‌زنه!

رئیس گروهمون تو دانشکده یه استاد فرانسویه. تقریباً همیشه مراسم چایخورون دوشنبه پنجشنبه‌ها رو شرکت می‌کنه.

حدوداً دو ماه پیش، یه بار ازم پرسید: "چطور می‌گذره؟". منم جواب دادم: "هیچ وقت این‌قدر خوش نمی‌گذشته!"

گفت: "خطرناک به نظر می‌رسه!"

گفتم: "چرا؟"

گفت: "اصولاً بهترین موقع زندگی آدم، وقتیه که دبیرستانه. چون نه مسئولیتی بر عهده داره، نه کاری مجبور بکنه. فقط باید خوش بگذرونه!"

حرفش تا حد خوبی درسته، ولی نه برا دبیرستانی‌های ایران. بندگان خدا هزار تا استرس و اضطراب سرشون ریخته. اگه دبیرستانی‌های اینجا رو نگاه کنین می‌فهمین چی می‌گم. یکی از ایرانی‌های اینجا می‌گفت: "عجب دوران دبیرستانمون تو ایران تلف شد!"

از اون به بعد همیشه وقتی منو می‌بینه می‌پرسه: "هنوز خوش می‌گذره؟" منم محکم جواب می‌دم: "عالی!"

هربار این جواب رو می‌شنوه یه تیکه‌ای می‌ندازه، احتمالاً منتظره که به زودی نصف درسامو بیفتم.

پانوشت: چقدر سر این تیکه‌ی "بزغاله" خندیدم!

زندگی آرومه، خیلی معمولی پیش می‌ره. به قول بعضیا "بی‌خبری، خوش‌خبری". خدا رو شکر...

چند روز قبل پیش راوی (همون استادی که قراره باش ریسرچ کنم) بودم، یه مسئله با صورت کاملاً دقیق بهم داد. خیلی مسئله‌ی قشنگیه، فقط مشکل اینجاست که من همه عمرم با الگوریتم سر و کار داشتم و هیچ تجربه‌ای از حل کردن مسئله‌های اقتصادی ندارم. دو سه هفته پیش بهم یه کتاب داده‌بود که بخونم. کتاب خوبیه و خوب باعث شد که یه کمی از اصطلاحات و لغات تو این زمینه سر در بیارم، ولی هنوز خیلی کار داره که بتونم خوب درکش کنم. به طور کلی این روزا با اون مسئله تو سر و کله‌ی هم می‌زنیم.

امروز بلاخره SSN(Social Security Number) دار شدم. یادم نیست گفته‌بودم یا نه، ولی اینجا تو آمریکا، به یه نفر SSN نمی‌دن مگر اینکه مشغول کار باشه. من هم که کاری نمی‌کنم (فقط پول می‌گیرم) برا همین نمی‌تونم SSN بگیرم. از خیلی جهات خوبه که آدم SSN داشته باشه. یه جورایی مثل کد ملی می‌مونه و چیزیه که باهاش می‌تونن سابقه‌ی یه نفر رو در بیارن. مثلاً اگه من قبض برق رو به موقع بدم، اینا می‌فهمن و اینجوری می‌گن فلانی آدم خوش حسابیه. این خوش حسابی می‌تونه بعداً به درد آدم بخوره. خلاصه، خیلی سرتونو درد نیارم، قضیه‌ اینه که من و آندره هر دو دنبال یه راهی بودیم که بتونیم SSN بگیریم. تا بلاخره سه هفته پیش من یه کاری پیدا کردم. یه سالی هست که یه سلسله سمینار تو دانشکده برگزار می‌شه. حالا می‌خوان این سمینارها رو روی اینترنت بذارن، ولی قبلش می‌خوان مطمئن شن که کیفیت صدا خوب باشه. کار من اینه که این سمینارها رو نگاه می‌کنم و اگه جایی کیفیت خراب شده بود یادداشت می‌کنم که اونجا حذف شه! دیدم خیلی کار مناسبیه چون تو خونه می‌شه انجامش داد، آدم یه چیزایی اون وسط یاد می‌گیره، خیلی راحته، پول خوبی می‌دن، خیلی کم‌حجمه (من حدود ده تا سمینار باید نگاه کنم) و از همه مهم‌تر باش SSN می‌شه گرفت. خلاصه اینکه آندره رو خبر کردم و دوتایی کاغذ بازی‌های قبل از شروع به کار رو شروع کردیم. خلاصه دوشنبه‌ی هفته‌ی پیش تموم شد و از اون موقع منتظر SSN بودم که امروز به دستم رسید. حالا فردا باید برم دنبال کارای بعدیش (تقاضا برای Credit Card) و دادن SSN به جاهایی که توشون عضوم و ...

پاییز اینجا خیلی قشنگه! خیلی! هر چی بگم کم گفتم. حتی اگه ساعت‌ها بشینم و به منظره‌های اطراف و درختا نگاه کنم سیر نمی‌شم. من تا حالا فقط پاییز اصفهان و تهران رو دیده‌بودم که از هیچ نظر با اینجا قابل مقایسه نیستن. فقط حیف که داره تموم می‌شه (آخه اینجا پاییزش کوتاهه و زمستونش طولانی)... در یک زمان خاص، بعضی از برگهای درخت سبز سبزن و بعضی دیگه قرمز قرمز. این وسط هر رنگی رو می‌شه دید... رنگ‌های مختلف برگها به طرز بی‌نهایت قشنگی با هم ترکیب شده‌ن و منظره‌های رؤیایی درست کرده‌ن... حتی برگهایی که روی زمین ریخته‌ن هم از همه رنگی هستن... اینجوری نمی‌شه گفت، باید اینجا می‌بودین و می‌دیدین!

دیشب برای سومین بار در زندگی، به زبان انگلیسی خواب دیدم. دفعه اولش خیلی وقت پیش بود، زمانی که راهنمایی بودم. دفعه‌ی دوم حدود یک ماه پیش بود، و دیشب دفعه‌ی سوم. مغزم بعضی وقتا زبانش فارسیه، بعضی وقتا انگلیسی. وقتی دارم فارسی حرف می‌زنم یا فارسی فکر می‌کنم، یه دفعه سوئیچ کردن رو انگلیسی کمی سخته و حتی برعکس. بارها پیش اومده که اگه دارم با یکی فارسی چت می‌کنم، مثلاً به فارسی در جواب یه سؤال آندره بگم : "آره". مواقعی که زبان مغرم انگلیسیه، حتی موقع فکر کردن هم انگلیسی فکر می‌کنم، یا اگه دارم با خودم حرف می‌زنم (کلاً این کار رو تو مغزم خیلی زیاد انجام می‌دم) به انگلیسی حرف می‌زنم. دیشب که از خواب بیدار شدم، حالا نکته‌ی جالب اینه که همیشه وقتی از خواب بیدار می‌شم زبان فکر کردنم فارسیه مگر موقعی که خواب رو به انگلیسی دیده باشم!